Hoe je een imago verkwanselt met een kop koffie

In het stemhokje schoot de gedachte door mijn hoofd. Merkwaardig eigenlijk dat meerdere politieke partijen er nooit tegen geageerd hebben. Tegen het rode potloodje. Want kan die rode kleur zwevende stemmers niet onbewust hun stem op het moment suprême beïnvloeden? Rood staat voor liefde, gevaar en in de politiek voor linkse socialistische partijen. ‘Nudging’ zoals de Britten het zo mooi benoemen: een zetje geven… denk aan de afdruk van een vlieg in een urinoir waardoor mannen wat gerichter plassen.

De kleur rood heeft een imago. U heeft een imago. Alles heeft een imago. Ik rij Lexus omdat ik van kwaliteit en service hou. En dat is precies het imago, het beeld dat dit automerk wil uitstralen. ‘Grote beurt’, mijnheer Baltus, ‘blijft u gewoon lekker thuis, wij halen de auto ’s ochtends op en zetten hem ’s middags weer voor uw huisdeur.’

Miljarden zo niet biljarden worden er wereldwijd besteed aan het opbouwen van imago’s. Dat is slim want een positieve branding werkt verkoopbevorderend. Maar ze zijn ook kwetsbaar. Het kan door tientallen factoren – van megagroot tot piepklein – negatief beïnvloed worden. Zo zat ik een keer op een KLM vlucht toen de stewardess een kop koffie op mijn das en overhemd liet vallen. Geen opzet natuurlijk en hoe futiel zo’n voorvalletje eigenlijk is, die dag was KLM toch even een KloteLuchtvaartMaatschappij voor mij. Van hoe een A-vier velletje papier het imago van minister Ollongren doet kantelen tot en met een huzarenklus voor Boskalis die zijn naam wereldwijd een geweldige extra boost gaat geven indien zij het vastgelopen schip in het Suezkanaal los weten te trekken.

Ook over reisorganisaties hebben consumenten een bepaald beeld. Cor en Don van Corendon spreken waarschijnlijk ‘de man in de straat’ aan, het smiley logo van TUI (geen hond die weet waar de letters voor staan) komt vriendelijk over en Sunweb, ja waar staat Sunweb eigenlijk voor – prijsvechter naar massabestemmingen misschien?

Zelfs geluiden kunnen jouw mening over een organisatie beïnvloeden. Zo ben ik zelf nogal gevoelig voor stemmen. Ik vind die lijzige en dreinerige stem van Frank Lammers die TUI in verschillende reclame-uitingen brengt tenenkrommend irritant – kan er niets aan doen, maar bij het horen van die stem gaan mijn nekharen overeind staan. Nee, dan het wondermooie en kippenvel bezorgende liedje ‘Follow the sun’ van de Australische zanger Xavier Rudd dat in de tv-spotjes van Sunweb te horen was – dan sta je toch direct in de boekingsmodus.

Je hoeft niet veel geld te spenderen om een imago te hebben – ook piepkleine reisbedrijven en eenpitters hebben een reputatie hoog te houden. Hoe wordt de telefoon opgenomen, hoe kleden ze hun stand aan op een reisbeurs, voldoet het reisaanbod aan wat ik zoek, wordt een klacht op een nette manier opgelost… factoren die niets kosten of geen grote investering vergen maar zeker mede van invloed zijn op hoe jij over hen denkt.

Imago’s. Zo noodzakelijk. Zo essentieel. Zo breekbaar. Net als dat rode potloodje in het stemhokje dat ik na mijn stem uitgebracht te hebben in tweeën knakte. Want ik wil niet het imago krijgen dat ik dit potloodje voor 25 euro op Marktplaats te koop zette.