Als kind al had ik er moeite mee. Orders aannemen. Bevalen mijn ouders mijn tweelingbroer en mij om in het weekend om 23.00 uur thuis te zijn, dan rekte ik dat steevast uit tot een kwartier of half uur later. Gehoorzamen viel mij nimmer licht, ik was (ben) redelijk wars van autoritair gedrag dus tijdens mijn militaire dienst mocht ik met regelmaat de kamer van de kazernecommandant in de Sarphatistraat in Amsterdam opzoeken. En ik zal wat oorvegen van mijn vader gehad hebben in mijn jeugdjaren. Voor de rest een prima kind hoor, maar met een vleugje eigenzinnigheid.
Het zal u niet verbazen dat ik mijn werkzame leven weinig bazen gehad heb (dan tel ik die van mijn vele vakantiebaantjes even niet mee). Slechts drie*. Onder een baas werken is niets voor mij. Het zijn vaak roeptoeters die minder doen, meer verdienen, slecht luisteren en voortdurend frustrerende Ja, maar… tegenwerpingen hebben. Niet vreemd dat bij de woorden leidinggevende, ondergeschikte of hiërarchie mijn nekharen al beginnen te rijzen… deze woorden krijgen van mij een toppositie in de jeukwoorden toptien van Japke-d. Bouma.
90 procent van de werknemers heeft een baas nodig, of beter gezegd die voelen zich er redelijk wel en senang onder. Niks mis mee dus. Maar ik behoor tot die 10 procent die liever zijn eigen weg uitstippelt. Geen oeverloze discussies op kantoor maar zelf de koers willen bepalen en zelf beslissingen nemen. Al 20 jaar lang ben ik ‘eigen baas’ en wát een genot. Over het algemeen.
Dat het momenteel iets minder genieten is, was mijn eerlijke antwoord op de vraag van een kennis onlangs: “En hoe gaat het nu met jullie?” Als PR-bureau werkzaam in de reisindustrie worden wij uiteraard ook behoorlijk getroffen door de economische neergang veroorzaakt door het coronavirus. Wij zijn niet in loondienst, en kunnen helaas als MKB-er niet terugvallen op financiële ondersteuning van de staat dus moeten onze eigen broek ophouden. Zeker, we hadden niet gedacht ons 20-jarig jubileumjaar te moeten vieren door onze reserves aan te spreken.
“Tja, had je maar niet eigen baas moeten worden!”, riposteerde de kennis.
Daar viel even niets tegen in te brengen. Maar ega Agnes en ik buffelen onverstoorbaar door. Zitten trouw van 9 tot 5 uur achter ons bureau want willen het werkritme er zeker inhouden. Denken ons ons laatste greintje creativiteit uit de hersenpan geperst te hebben, verbazen we ons de dag erna dat er toch weer een ander origineel idee op de gele post-it velletjes gepend wordt. En trachten ondanks deze malaise en misère toch optimistisch, hoopvol, vindingrijk, positief en assertief te blijven, kansen te zien en zeker niet op te geven. Dat lukt, met horten en stoten.
Dus draag ik deze ‘bevrijdingsdag’ op aan die 10 procent werkzaam in de reissector (of iedere andere industrie uiteraard) die van zijn of haar baas af wil. Die zich nu thuis stukken beter voelt dan op kantoor. Is er geen betere tijd om dat roer om te gooien dan juist nu? Misschien moet je de Coronacrisis als een kans zien. Gooi dat juk gewoon van je af en neem die stap naar het eigen ondernemerschap. Niet te lang nadenken want er zijn altijd honderd-en-een redenen om er niet aan te beginnen. Maar minimaal tien om het juist wel te doen. Waaronder meer voldoening en waardering dan je ooit van je werkgever zult krijgen. Eigen baas zijn. Heerlijk. Zelfs tijdens een Corona crisis. Ondanks de tijdelijke dip én de goedbedoelde sneer van de kennis een van de betere besluiten in mijn leven.
*Een van de drie destijds was overigens een zeer fijne manager: mijn Nederlands Bureau voor Toerisme en Congressen Londen directeur Giedie Bierens.
